نزدیکترین سیاه چاله ها به زمین شناسایی شدند
به گزارش لینک بگیر، ستاره شناسان دو سیاه چاله را در فاصله ۱۵۶۰ و ۳۸۰۰ سال نوری از سیاره ما شناسایی کرده اند که یکی از آنها ۱۰ برابر خورشید ما و دیگری سه برابر نزدیک تر از تخمین قبلی به زمین است.
به گزارش لینک بگیر به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، ستاره شناسان دو سیاه چاله جدید را کشف کرده اند که نزدیکترین سیاه چاله های شناخته شده به زمین هستند و همینطور نشان دهنده چیزی هستند که ستاره شناسان تاکنون ندیده اند.
این سیاه چاله ها با نامهای Gaia BH۱ و Gaia BH۲ در داده های جمع آوری شده توسط فضاپیمای گایا متعلق به آژانس فضایی اروپا(ESA) کشف شدند.
سیاه چاله Gaia BH۱ در فاصله ۱۵۶۰ سال نوری از زمین در جهت صورت فلکی مارافسای یا حوا(Ophiuchus) قرار دارد، در حالیکه سیاه چاله Gaia BH۲ در فاصله ۳۸۰۰ سال نوری از زمین در صورت فلکی قنطورس(Centaurus) قرار دارد.
سیاه چاله ناحیه ای در فضا-زمان با گرانشی بسیار نیرومند است که هیچ چیز حتی ذرات و تابش های الکترومغناطیسی مانند نور نمی توانند از میدان گرانش قدرتمند آن بگریزند. نظریه نسبیت عام آلبرت اینشتین بیان می کند که یک جرم به اندازه کافی فشرده شده می تواند سبب تغییر شکل و خمیدگی فضا-زمان و تشکیل سیاه چاله شود. مرز این ناحیه از فضا-زمان که هیچ چیزی بعد از عبور از آن نمی تواند به بیرون برگردد را «افق رویداد» می نامند.
صفت «سیاه» در نام سیاه چاله برگرفته از این حقیقت است که همه ی نوری را که از افق رویداد آن می گذرد به دام می اندازد. از طرفی هم نظریه «میدان های کوانتومی در فضا-زمان خمیده» پیشبینی می کند که افق های رویداد هم تابشی به نام تابش هاوکینگ گسیل می کنند که طیف آن همانند طیف جسم سیاهی است که دمای آن با جرمش نسبت وارونه دارد. میزان دما در مورد سیاهچاله های ستاره ای در حد چند میلیاردم کلوین است و ازاین رو ردیابی آن دشوار است.
از نظر کیهانی، هر دوی این سیاهچاله های تازه کشف شده در حیاط خلوت زمین قرار دارند.
با این وجود، این تنها نزدیکی این سیاه چاله ها به زمین نیست که آنها را خارق العاده می کند، بلکه ستارگان در فواصل بسیار دورتر از آنچه قبلاً در سایر جفت ستاره های همدم سیاه چاله ها مشاهده شده بود، به دور آنها می چرخند.
کریم البدری رهبر تیم اکتشاف از مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونیان در ماساچوست و موسسه نجوم ماکس پلانک در آلمان می گوید: آنچه این گروه جدید از سیاه چاله ها را از سیاه چاله هایی که قبلاً در رابطه با آنها می دانستیم، متمایز می کند، جدایی گسترده آنها از ستاره های همراهشان است.
وی ادامه داد: سامانه های ستاره ای «عادی» همراه با سیاه چاله، دوتایی پرتوی ایکس نامیده می شوند و معمولا در طیف پرتوهای پرانرژی ایکس و گسیل های رادیویی، درخشان هستند. این امر یافتن آنها را آسان تر از سیاه چاله هایی می کند که ماده را نمی بلعند و ازاین رو انفجارهای قدرتمندی از انرژی ساطع نمی کنند.
وی افزود: سیاه چاله های Gaia BH۱ و Gaia BH۲ کاملاً تاریک هستند و از راه اثر گرانشی که روی ستاره های همراه خود دارند، شناسایی شدند.
البدری توضیح داد: این سیاه چاله ها احتمالا تاریخ شکل گیری کاملاً متفاوتی با دوتایی های پرتوی ایکس دارند. ما مشکوک بودیم که این سیاه چاله ها در منظومه های وسیع تری وجود داشته باشند، اما مطمئن نبودیم که چگونه شکل می گیرند. کشف آنها به این مفهوم است که ما باید نظریه های خویش را در مورد تکامل سامانه های ستاره ای دوتایی تطبیق دهیم، چونکه هنوز معلوم نیست که این سامانه ها چگونه شکل می گیرند.
گایا گزینه ای ایده آل برای مشاهده سیاه چاله های نامرئی
گایا قادر به انجام چنین اکتشافاتی است، چونکه می تواند موقعیت و حرکت میلیاردها ستاره را در پس زمینه آسمان اندازه گیری نماید. به قول پژوهشگران، ردیابی این حرکت ستاره ای با دقت بسیار به تأثیرات گرانشی اعمال شده بر این ستارگان از ستارگان دیگر، سیارات درحال گردش و سیاه چاله ها اشاره دارد.
تیمو پروستی، دانشمند پروژه ESA Gaia می گوید: دقت داده های گایا برای این کشف ضروری بود. سیاه چاله ها با مشاهده تکان های کوچک ستاره همراه خود در حین چرخش به دور آن پیدا شدند که هیچ ابزار دیگری قادر به انجام چنین اندازه گیری نیست.
مشاهدات گایا با اندازه گیری حرکت هر ستاره همراه که توسط رصدخانه های دیگر انجام شده بود، پشتیبانی می شد. بعنوان مثال، تحقیقات بعدی روی Gaia BH۲ با رصدخانه پرتوی ایکس چاندرا متعلق به ناسا و تلسکوپ رادیویی MeerKAT واقع در آفریقای جنوبی هیچ نور قابل تشخیصی را از این سیاه چاله نشان نداد.
ایوت سندس عضو تیم اکتشاف از مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونیان می گوید: باآنکه ما چیزی مشاهده نکردیم، اما این اطلاعات فوق العاده پرارزش است، چونکه چیزهای زیادی در مورد محیط اطراف سیاه چاله به ما می گوید.
وی ادامه داد: ذرات زیادی وجود دارد که از ستاره همراه به شکل باد ستاره ای خارج می شوند، اما چون ما هیچ نور رادیویی ندیدیم، این به ما می گوید که سیاه چاله یک بلعنده بزرگ نیست و ذرات زیادی از افق رویداد آن عبور نمی کنند. ما هم اکنون نمی دانیم چرا اینطور است، اما می خواهیم دلیل آنرا کشف نماییم.
این تیم حالا تلاش خواهد نمود تا سامانه های دوتایی سیاه چاله هایی را که به صورت گسترده تر از هم جدا شده اند، در داده های بعدی از گایا که مقرر است در سال ۲۰۲۵ منتشر شود، کشف کنند. این داده های جدید برپایه مشاهدات ۶۶ ماهه خواهد بود و اطلاعات دقیق تری در مورد حرکت ستارگان عرضه می کند.
سندس می گوید: این بسیار هیجان انگیز است، چونکه حالا می دانیم که این نوع سیاه چاله ها در مدارهای گسترده در فضا رایج هستند. رایج تر از دوتایی ها در جایی که سیاه چاله و ستاره به یکدیگر نزدیکتر هستند. اما مشکل در تشخیص آنهاست. خبر خوب اینست که گایا هنوز درحال ثبت اطلاعات است و انتشار داده های بعدی آن حاوی تعداد زیادی از این ستاره ها با همراهان مرموز سیاه چاله ای آنهاست.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب