یافته های جدیدی در مورد ارتباط افسردگی با بیماری قلبی-عروقی
پژوهشگران ˮدانشگاه نیویورکˮ به یافته های جدیدی در مورد ارتباط افسردگی و استرس بلندمدت با بیماری قلبی-عروقی دست یافته اند.
به گزارش لینک بگیر به نقل از ایسنا و به نقل از مدیکال اکسپرس، نتایج ابتدایی ارائه شده در یک پژوهش جدید که روی یک مدل موش انجام شده است، می توانند نشان دهند که افزایش افسردگی و استرس بلندمدت و شدید چگونه خطر مبتلاشدن به بیماری قلبی-عروقی را بالا می برد.
"اوزلم توفانلی کایرسیباسی"(Özlem Tufanli Kireccibasi)، پژوهشگر دانشکده پزشکی "دانشگاه نیویورک"(NYU) و پژوهشگر ارشد این پروژه اظهار داشت: پژوهش های پیشین نشان داده اند که اختلالات افسردگی عمده و اضطراب ناشی از استرس طولانی مدت و شدید، با افزایش میزان بیماریهای قلبی-عروقی مرتبط می باشد. خطر مبتلاشدن به بیماریهای قلبی-عروقی، باتوجه به شدت افسردگی افزایش می یابد.
پژوهشگران اظهار داشتند که پژوهش آنها اولین پروژه ای است که از موش مبتلا به استرس و افسردگی مزمن جهت بررسی این مساله استفاده می نماید که آیا استرس مزمن ممکنست بر داروهای کاهش دهنده کلسترول تأثیر بگذارد یا خیر.
پژوهشگران در این پروژه، موش هایی را که فاقد "گیرنده لیپوپروتئین با چگالی پایین"(LDLr) بودند، مورد بررسی قرار دادند. این گیرنده برای پاکسازی کلسترول بد از بدن لازم است. موش های مورد استفاده در این پژوهش، مانند افرادی که فاقد گیرنده به دنیا می آیند، مستعد تجمع چربی موسوم به "پلاک"(plaque) در شریان های خود هستند و در معرض بیماریهای قلبی-عروقی زودرس و تهاجمی قرار دارند. پلاک های ناپایدار و مستعد پارگی می توانند از هم جدا شوند و لخته های خون را پدید آورند که جریان خون را متوقف می کنند و به حمله قلبی یا سکته منجر می شوند. برای تقلید از تشکیل پلاک های چربی در انسان، موش ها به مدت ۲۴ هفته با رژیم غذایی غنی از کلسترول تغذیه شدند.
نیمی از موش ها طی ۱۰ روز، برای مدت کوتاهی در معرض استرس اجتماعی قرار گرفتند. بعد از هر دوره استرس، موش ها از نظر اجتناب اجتماعی و رفتارهای نشان دهنده افسردگی مانند اضطراب ارزیابی شدند. موش هایی که این رفتارها را نشان دادند، بعنوان مستعد افسردگی و بقیه بعنوان انعطاف پذیر طبقه بندی شدند. نیمی دیگر از موش ها، در معرض استرس اجتماعی قرار نگرفتند.
هم موش های افسرده و هم موش های کنترل شده، با یک داروی کاهنده کلسترول بد به مدت سه هفته تحت درمان قرار گرفتند تا درمان کلسترول در انسان را تقلید کنند. پژوهش های پیشین نشان داده اند که وقتی موش های فاقد LDLr با داروهای کاهش دهنده چربی درمان می شوند، پلاک شریانی در آنها التهاب کمتری پیدا می کند و پایدارتر می شود. بعد از درمان، موش ها از نظر بروز تغییرات در تعداد سلول های التهابی پلاک هایشان، تعداد مونوسیت های التهابی درحال گردش در خون و تعداد سلول های مغز استخوان که پیش ساز سلول های ایمنی پلاک هستند، آزمایش شدند. موش های انعطاف پذیر بطور مشابه مورد ارزیابی قرار گرفتند اما بررسی روی این گروه از موش ها ادامه دارد.
بررسی ها نشان دادند که موش های مستعد افسردگی در مقایسه با موش هایی که در معرض استرس قرار نگرفته اند، دارای خاصیت های زیر هستند.
افزایش ۵۰ درصدی سلول های ایمنی در پلاک شریان ها دو برابر شدن تعداد مونوسیت های در گردش که پیش ساز سلول های التهابی هستند افزایش ۸۰ درصدی تعداد پیش سازهای سلول های ایمنی در مغز استخوان کاهش کلاژن در پلاک شریان ها که نشان دهنده بی ثباتی است کاهش مشابه سطوح لیپید در مقایسه با واکنش گروه کنترل شده نسبت به داروهای کاهش دهنده کلسترول بد کایرسیباسی اظهار داشت: یافته اصلی ما این است که بنظر می رسد استرس مکرر، اثرات فیزیولوژیکی و شکست اجتماعی، از بروز تغییر در پلاک ها که باید توسط داروهای کاهش دهنده چربی ایجاد شود، جلوگیری می کند.
همچنین، پژوهشگران بررسی کردند که آیا تفاوت در مغز استخوان موش های افسرده ممکنست زمینه ساز تفاوت در اندازه و خاصیت های پلاک باشد یا خیر. برای آزمایش این موضوع، گروه دیگری از موش های مبتلا به کمبود LDLr، پیوند مغز استخوان را از موش های مستعد افسردگی یا گروه کنترل شده دریافت نمودند. بعد از پیوند مغز استخوان، موش ها به مدت ۲۴ هفته با رژیم غذایی غنی از کلسترول تغذیه شدند.
در مقایسه با موش هایی که مغز استخوان را از گروه کنترل شده و بدون استرس دریافت نمودند، موش هایی که مغز استخوان را از گروه حساس دریافت کرده بودند، خاصیت های زیر را داشتند.
افزایش ۱۶ درصدی پیش سازهای سلول ایمنی در مغز استخوان افزایش ۵۰ درصدی مونوسیت های التهابی در خون بدون تغییر در اندازه پلاک اما ۲۳ درصد التهاب بیشتر درون پلاک کایرسیباسی افزود: ما با در نظر گرفتن همه نتایج باور داریم در شرایطی که استرس مزمن وجود دارد، ممکنست اثرات نامطلوب کلسترول بالا افزایش و مزایای کلسترول پایین کم شود. این امر نشان میدهد که استرس مزمن، برنامه ریزی مجدد در سطح ژنتیکی را که به نام تغییرات اپی ژنتیک شناخته می شوند، در پیش سازهای مغز استخوان مونوسیت ها واسطه می کند؛ بطوریکه وقتی سلول ها وارد پلاک ها می شوند، التهاب بیشتری دارند.
بررسی موش های این پژوهش ممکنست راهی را برای ارزیابی و بهبود درمان افسردگی و استرس بلندمدت عرضه نماید و به بهبود نتایج قلبی-عروقی کمک نماید.
کایرسیباسی اشاره کرد: این یافته ها ممکنست نشان دهنده لزوم توجه بیشتر به سلامت روان برای مبارزه با بیماریهای قلبی-عروقی، خصوصاً برای افراد مبتلا به افسردگی یا استرس مزمن باشند. در دهه های آینده، درمان های جدید برای تصلب شرایین باید بر تغییر واکنش های ایمنی، مهار التهاب و ارتقای مسیرهای رفع پلاک تمرکز کنند. این درمان ها برای سود رساندن به افراد مبتلا به بیماریهای قلبی-عروقی و خصوصاً افراد مبتلا به افسردگی، قابلیت زیادی دارند.
پژوهشگران هم اکنون درحال جمع آوری نمونه از موش هایی هستند که در معرض استرس مکرر قرار گرفته اند اما بنظر می رسد در مقابل آن انعطاف پذیر هستند. کایرسیباسی اضافه کرد: ما همان تجزیه و تحلیل های این پژوهش را انجام خواهیم داد تا تعیین نماییم که آیا قرار گرفتن در معرض استرس یا حساسیت به آن که عامل ایجاد تغییرات در پلاک است، به کاهش یافتن یا بدتر شدن پلاک منجر می شود یا خیر.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب