دانشمندان انگلیسی و آمریكایی مدعی شدند
احتمال آدم خوار شدن فضانوردان در فضا!
دو دانشمند انگلیسی و آمریکایی مدعی شدند که در صورت مشکل در برنامه ریزی و تأمین تجهیزات، اگر غذا در پایگاه های فضایی آینده کمیاب شود، کاشفان فضا می توانند به آدمخوار تبدیل شوند!
به گزارش لینک بگیر به نقل از ایسنا و به نقل از مترو، اگر به درستی آماده نباشیم، امکان دارد شرایط در فضا بسیار غیر منتظره شود. همه ما در مورد برنامه های استعمار مریخ شنیده ایم. بعنوان مثال شرکت "اسپیس ایکس" اعلام نموده است که برای ماموریتی در اوایل سال ۲۰۲۶ به سیاره سرخ آماده می شود. اما زندگی در آنجا داستان کاملاً متفاوتی با زندگی روی زمین دارد و دانشمندان تلاش می کنند انواع روش ها را برای قابل سکونت کردن سیاره سرخ شناسایی کنند.
در حال حاضر، دو دانشمند در مصاحبه با پایگاه "Metro.co.uk" ادعا کرده اند که مشکل اصلی استعمار سیارات دیگر، تأمین غذا است که منجر به تبدیل شدن کاوشگران فضایی به آدم خوار خواهد شد!
این دو دانشمند، کمبود مواد غذایی، بیماری و ناتوانی در خودکفایی را بعنوان تهدیدهای اصلی در هر مستعمره فضایی برشمرده اند، چونکه کمک رساندن از زمین به آنها سال ها طول خواهد کشید.
"چارلز کاکِل"(Charles Cockell) استاد اخترزیست شناسی در دانشگاه "ادینبرو"(Edinburgh) و دکتر "کامرون اسمیت"(Cameron Smith) انسان شناس دانشگاه ایالتی "پورتلند"(Portland) دو قمر، یکی متعلق به سیاره مشتری به نام "کالیستو"(Callisto) و دیگری قمر سیاره زحل به نام "تایتان"(Titan) را بعنوان مقاصد احتمالی انسان برای اقامت در آینده مطرح نمودند، اما از بیان خطرات سکونت در آنها ابایی نداشتند.
آنها برای پیشگیری از این آینده تلخ، به انسان ها و مسؤلان پیشنهاد کردند که ابتدا تلاش کنند در مقاصد فضایی نزدیک تر مانند ماه و مریخ سکونت کنند، جایی که به زمین نزدیک تر است و کمک از زمین راحتتر در دسترس می باشد و فناوری ها هم برای استعمار سیارات دیگر می توانند در آنها آزمایش و تکمیل شوند.
این دو دانشمند برجسته که به چگونگی ترک زمین می پردازند، در مورد چالش ها و فرصت های استعمار یک قمر یا سیاره دیگر صحبت کردند. آنها با رد امکان جابجایی انسان به خیلی از سیارات منظومه شمسی، به طور عمده به این علت که سطوح آنها غیرقابل سکونت هستند، "کالیستو" و "تایتان" را بعنوان مقاصد ممکن در نظر گرفتند.
"چارلز کاکل" اظهار داشت که احتمال غیرقابل سکونت شدن سیاره ما به علت بحران آب وهوایی می تواند دلیلی برای ایجاد یک مستعمره فضایی باشد.
در عوض، او اعتقاد دارد که در نظر داشتن چنین برنامه ای به منزله یک «بیمه نامه» در مقابل انقراض انسان عمل می کند و به شوخی می گوید که یکی از اشکالات دایناسورها این بود که برنامه فضایی نداشتند!
"کاکل" می گوید: سیستم ها باید واقعاً قابل اعتماد باشند و بنابراین است که باید از قبل آزمایش شوند. اخطار ما بر مبنای حقیقت های تاریخی است. بعنوان مثال خدمه "فرانکلین" در اواخر قرن نوزدهم تلاش کردند گذرگاه شمال غربی را برای کشتی ها پیدا کنند. آنها پیچیده ترین قطعات فناوری موجود در آن زمان را همراه با غذای کنسرو شده در اختیار داشتند که ابتکار جدیدی بود و با این وجود، آنها گم شدند، سرگردان شدند و در نهایت به آدم خواری روی آوردند.
وی اضافه کرد: ازاین رو حتی با برترین فناوری ها، جوامع انسانی ایزوله شده می توانند خیلی سریع رو به انحطاط بروند. اگر گروهی از افراد را روی قمر "کالیستو" قرار دهید و همه چیز اشتباه پیش رود و مثلاً ماژول پرورش گیاه خراب شود، آنها اگر هیچ راه دیگری برای زنده ماندن وجود نداشته باشد، شروع می کنند یکدیگر را می خورند!
"اسمیت" هم پیشنهاد کرد که انسان باید ابتدا پیش از رفتن به فضا، در روش های کشاورزی مناسب و پایدار برای تولید مواد غذایی در فضا تسلط پیدا کند.
خوشبختانه "کاکل" استدلال کرد که فناوری لازم برای استعمار صحیح دیگر سیارات هم اکنون وجود دارد و امکان سکونت در مریخ را طی ۳۰ تا ۴۰ سال آینده ممکن می سازد. با این وجود، یک اخطار وجود دارد و آن این که این فناوری باید پیش از این که در فضا مستقر شود، در اینجا روی زمین کاملاً آزمایش شود و امتحان پس بدهد. دکتر "کامرون اسمیت" هم اعتقاد دارد که منابع غذایی یک مساله کلیدی در این حوزه هستند.
وی توضیح داد: یکی از نخستین کارهایی که کاشفان فضا باید انجام دهند این است که یک سیستم کشاورزی واقعا خوب ایجاد کنند و مقدار زیادی مواد غذایی ذخیره شده را در آن قرار دهند.
یک مشکل که هم اکنون برای ما آشنا و بیشتر از هر زمان دیگری قابل لمس شده است، مساله بیماری است که در لیست چالش های مهم این انسان شناس قرار دارد. او استدلال کرد که جمعیت زیادی که در شهرک های خودکفا تقسیم شده اند، در صورت ضرورت می توانند قرنطینه شوند.
وی اظهار داشت: وقتی مردم برای نخستین بار کشاورزی را شروع کردند، مردم در روستاهای کوچک چند صد نفری ساکن شدند. آن سکونتگاه ها با روستاهای کشاورزی دیگر ارتباط داشتند که بسیار شبیه به یک مستعمره فضایی اولیه است. آنها هرچه پرورش می دادند می خوردند، هر چیزی را که می پوشیدند خودشان تهیه می کردند و همه چیز بر پایه یک سیستم محلی و خودکفا بود. آنها نه پادشاه داشتند، نه ارتش داشتند.
وی اضافه کرد: این یک مدینه فاضله نیست، اما آنها به هر حال توانستند برای چندین هزار سال با این روش به زندگی ادامه دهند، پس احتمالاً ما هم می توانیم چنین چیزی را انجام دهیم.
با این حال، دکتر "اسمیت" کمتر اعتقاد دارد که اگر همه چیز اشتباه پیش رود و انسان ها یکدیگر را بخورند. وی اعتقاد دارد نمونه های تاریخی نشان می دهند که گونه ما می تواند به شرایط چالش برانگیز واکنش مثبت یا منفی نشان دهد.
او در اثبات ادعای خود مثالی از یک تیم راگبی اروگوئه ای را ذکر کرد که در سال ۱۹۷۲ بعد از سقوط هواپیمایشان و بعد از بدون غذا ماندن، به صورت سازنده با هم همکاری کردند. باآنکه بازماندگان در نهایت به آدم خواری روی آوردند، اما از گوشت کسانی استفاده کردند که جانشان را از دست داده بودند.
دکتر "اسمیت" افزود که میتوان با ایجاد قوانین از پیش توافق شده برای رعایت در صورت بروز شرایط خاص از هرگونه برهم خوردن نظم جلوگیری کرد.
با این حال، او نسبت به پروفسور "کاکل" در مورد سرعت قابلیت سکونت انسان در فضا کمتر خوشبین است. وی فکر می کند که تنها ظرف ۳۰ تا ۴۰ سال آینده احیانا زندگی روی مریخ ممکن باشد، اما زندگی در "کالیستو" ۱۰۰ سال بعد از آن طول خواهد کشید.
"اسمیت" می گوید که پیشبینی یک جدول زمانی دشوار است، اما اعتقاد دارد که هر تلاشی فقط تا آخر قرن میلادی کنونی محتمل است و اضافه کرد که حداقل ۶۰ سال یا بیشتر طول می کشد تا یک مستعمره کاملاً خودکفا شود.
با این حال، پروفسور "کاکل" اعتقاد دارد که فناوری زندگی ما در فضا از الان وجود دارد و فقط باید توسعه یابد و آزمایش شود.
او توضیح می دهد که ایجاد یک منبع اکسیژن قابل اعتماد، آنقدرها هم سخت نیست و راهکارهای تأمین غذا و آب به خوبی توسعه داده شده اند، اما این چیزها باید ۱۰ تا ۲۰ سال پیش از عملی شدن آزمایش شوند.
این اخترزیست شناس اضافه کرد: اگر مقرر است ۲۰ نفر را در فاصله چند صد میلیون کیلومتری زمین در یک محیط پیچیده روی یک قمر رها کنید، بهتر است مطمئن باشید که این کار درست انجام می شود، چونکه اگر اینطور نباشد، فورا سقوط می کند و همه چیز خیلی سریع از هم می پاشد.
در نهایت هر دو گفتند که بشر باید چالش پرارزش ایجاد یک مستعمره فضایی را با آغوش باز بپذیرد، چون که برای "بقای انسان" حیاتی می باشد.
منبع: linkbegir.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب