یك پیشرفت بزرگ در علم مواد و پزشكی؛
مینای دندان شبیه سازی شد
به گزارش لینک بگیر، دانشمندان یک روکش مصنوعی دندانی را طراحی نموده اند که از ساختار مینای طبیعی دندان تقلید می کند، اما استقامت بیشتری نسبیت به آن دارد.
به گزارش لینک بگیر به نقل از ایسنا و به نقل از نیو اطلس، مینای دندان بعنوان سخت ترین بافت بدن انسان، ماده آسانی برای تقلید توسط مهندسان نیست، اما انجام این کار می تواند به معنای پیشرفت بزرگی در علم مواد و پزشکی باشد.
مینای دندان که پوشش بیرونی دندان است، سخت ترین ماده در بدن انسان است و ساخت آن به صورت مصنوعی کار بسیار دشواری است. در طول تاریخ، دندانپزشکان دندان های صدمه دیده و پوسیده را با موادی مثل موم زنبور عسل، کامپوزیت های جیوه ای، مواد نوین مبتنی بر سرامیک یا رزین ترمیم کرده اند.
اکنون محققان با تغییر دادن ترکیب یک ماده معدنی طبیعی برای تقلید از ریزساختار مینای طبیعی در نوع جدیدی از پوشش دندان، به پیشرفتی در این حوزه رسیده اند و این کار را بگونه ای انجام داده اند که استقامت بیشتری نسبت به مینای طبیعی دندان عرضه می دهد.
این پوشش دندانی که اخیرا توسط دانشمندان روسی و مصری ساخته شده است، از "هیدروکسی آپاتیت" بعنوان نقطه شروع استفاده می نماید. این ترکیب، جزء اصلی در بافت استخوان و بافت معدنی در انسان و حیوان است.
پژوهشگران هیدروکسی آپاتیت را با مجموعه ای از اسیدهای آمینه که به صورت طبیعی به ترمیم ساختارهای استخوانی و عضلانی مانند لیزین و آرژینین کمک می نماید، ترکیب کردند و در نتیجه یک لایه معدنی با خواصی شبیه به جزء اصلی مینای طبیعی دندان ایجاد کردند. سپس این ماده روی دندان های سالم قرار گرفت، ازاین رو تیم می توانست توانایی آنرا برای اتصال به بافت واقعی دندان مشاهده کند.
دانشمندان از روش های تصویربرداری شیمیایی، الکترون گسیل میدانی و میکروسکوپ نیروی اتمی جهت بررسی خواص این ماده جدید استفاده کردند. این لایه معدنی بین 300 تا 500 نانومتر ضخامت دارد و ساختاری نانوبلوری با بلورهای آپاتیت در مینای طبیعی دارد.
نکته مهم اینست که پژوهشگران دریافتند که این پوشش جدید، استقامت چشم گیر و حتی سختی بیشتری نسبت به مینای طبیعی دندان در مقیاس نانو دارد.
پاول سردین، نویسنده ارشد این مطالعه توضیح داد: ما یک لایه معدنی بوجود آورده ایم که نانوبلورهای آن ترتیب نانوبلورهای آپاتیت مینای دندان را تقلید می کنند.
مینای دندان بعنوان یک پوشش بسیار ظریف، اما بسیار سخت، نقش مهمی در دفع حفره و پوسیدگی دارد، اما همینطور یکی از تنها بافت های بدن است که نمی تواند بازسازی شود. این بدان معناست که فرسایش آن در طول عمر می تواند منجر به مشکلات جدی دندانی شود، اما ما شاهد بعضی از نگاههای ابداعی برای بازسازی مینای دندان مانند استفاده از لیزرهای کم توان برای تحریک سلول های بنیادی یا خمیر دندان مملو از پپتید هستیم.
این تیم تحقیقاتی تصور می کند که فناوری آن به بازیابی مینای دندان که در اثر فرسایش یا ساییدگی فرسوده شده است، کمک نماید. آنها همینطور امیدوارند که با بررسی نحوه ی استفاده از آن برای نقص های بزرگتر، مانند ترک ها و شکستگی ها، این ماده را بیشتر بهبود بخشند.
نتایج این مطالعه در مجله Engineering انتشار یافته است.
منبع: لینك بگیر
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب